Μάτια Δίχως Λογική
Μου λες τα μάτια σου να μην τα αγαπώ… Και να μην πάψω να πιστεύω στα δικά μου. Μ’ αυτά τα μάτια όπου χαθώ κι όπου βρεθώ τα έχω πίσω μου και μέσα και μπροστά μου.
Έκλαψα, έκλαψα αρκετά και όμως συνεχίζω. Μετά το «αντίο» δεν υπάρχει λογική. Μετά το τέλος, το κορμί δεν υπακούει. Μόνο πονάει. Τα δάκρυα είναι σαν ωκεανός , δεν στερεύουν ποτέ. Απλά σε πνίγουν σε κάθε του θύμηση. Δεν υπάρχει τίποτα πια εδώ. Δεν θέλω να είμαι εδώ και όμως μένω στάσιμη. Όταν πληγωθείς βαθιά , οι πληγές δεν γιατρεύονται.
Αγάπησα αληθινά , τόσο βαθιά που δεν υπήρχε επιστροφή. Το ήξερα.
Πληγώθηκα χωρίς να το περιμένω, δεν υπήρχε καμία προειδοποίηση γι’ αυτό που θα υποστώ.
Πόνεσα παραπάνω απ’ όσο άντεχα.
Δεν μου άξιζε όμως, δεν είχα κάνει τίποτα. Μόνο σ’ αγάπησα.
Όπου κι αν κοιτάξω είσαι εσύ. Βλέπω τα μάτια σου γεμάτα πόνο. Πόνο δίχως λογική. Δεν υπάρχει λόγος να πονάς, πονάω εγώ και για τους δυο μας.
«Μην κλαις»! Μα από πού ακούγεται αυτή η φωνή, η φωνή σου;
«Μην κλαις»!
«Πες μου που είσαι»! Τώρα φωνάζω, ναι φωνάζω. «Απάντησε μου, που είσαι; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;» Τα δάκρυα γίνονται εντονότερα και το οπτικό μου πεδίο θολώνει, δεν με νοιάζει, δεν θέλω να δω, θέλω μονάχα ν’ ακούσω. «ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;», και επιτέλους ο πόνος νικά αυτό ήθελα τόσο καιρό. Να μπει ένα τέλος σε όλον αυτό το παραλογισμό. Το βλέμμα μου παγώνει και το τελευταίο μου χαμόγελο απλώνεται στα χείλη. Είμαι παράλογα χαρούμενη. Τα μάτια μου κλείνουν και το σώμα μου γίνεται άκαμπτο. Δεν σκέφτομαι πια, απλά εξακολουθώ να σ’ αγαπώ.
Βy Ctella
Belum ada Komentar untuk "Μάτια Δίχως Λογική"
Posting Komentar